Dhùin Mìcheal doras a’ BhMW le brag. Choimhead e air airson tiotan le sùil choibhneil, ghràDhàch. Am peanta dubh, faileasach; na loidhnichean rèidh, clasaigeach. Bha e fortanach gu dearbh gun robh leithid de chàr aige, agus gun robh obair cho math aige mar mhanaidsear oifis ann an Glaschu a leigeadh Dhà leithid de chàr a cheannach. Saoil ciamar a bha a sheann charaid Seòras agus a bhean bhrèagha Anna? Thug e sùil mun cuairt. Bha Seòras na chroitear ged a bha e cuideachd ag obair anns a’ Chuan a Tuath anns na raointean-ola. Bha e air taigh brèagha ùr a thogail. Ri taobh an taighe thug Mìcheal an aire Dhà Volvo gorm.

Fhreagair Anna an doras. “Mhìcheil!” Bha gàirdeachas na sùilean agus thilg i a làmhan timcheall air amhaich. “Dè tha thusa a’ dèanamh san dùthaich?” Choimhead e oirre. Bha i cho brèagha ’s a bha i riamh le a falt bàn agus a sùilean tais gorm. Bha e follaiseach gun robh i cuideachd cho càirdeil ’s a bha i riamh.

“Tha mi dìreach a-bhos airson latha no dhà. Thàinig mi a choimhead air mo sheann charaidean. A bheil Seòras a-staigh?” Dìreach mar a thuirt e na facail nochd e ann an doras an t-seòmair-suidhe. Duine fèitheach làidir, gun a bhith ro mhòr. Thàinig e agus thabhainn e a làmh do Mhìcheal. “Uill, uill, h-abair srainnsear. Cha robh dùil sam bith agam riutsa. Ach tha e math d’ fhaicinn. Thig a-staigh, thig a-staigh.”

Chaidh Mìcheal a-staigh. Cha b’ urrainn Dhà gun an aire a thoirt Dhàn t-seòmar-suidhe brèagha – an suite beairteach uaine, na cùirtearan tiugha, uaine cuideachd, agus am brat-ùrlair. A h-uile nì a’ co-fhreagradh, an dà chuid dathan is stoidhle. Seòras, duine fortanach gun teagamh sam bith. Agus a bhean, Anna an fhuilt bhàin, bha ise cuideachd a’ co-fhreagradh. BMW nam boireannach, loidhnichean clasaigeach. Agus bha i cho gasta, còir. Ro chòir, ’s dòcha. “Uill, uill, cia mheud bliadhna a th’ ann on a bha thu seo?” arsa Seòras. “Tha mi creidsinn gu bheil trì.” “Cha robh sibh pòsta an uair sin.” “Cha robh,” dh’aontaich Seòras, “ged a bha sinn air gealladh-pòsaidh a thoirt seachad.” “Tha sin ceart,” arsa Mìcheal. Bha a làmh air gàirdean an t-sòfa a’ faireachdainn an aodaich bhrèagha mheileabhaid. Chuimhnich e air an trup mu dheireadh a bha e a’ coimhead orra. Bha Seòras air a thoirt air falbh Dhàn ospadal agus chaidh fhàgail-san le cùram airson Anna. Dh’fhàs aodann dearg a’ cuimhneachadh air. Dh’aithnicheadh e fhèin agus Seòras Anna on a bha iad òg san sgoil. Bha gaol aig an dithis aca oirre ach ’s e Seòras a roghnaich i aig a’ cheann thall. Ach an uair ud, nuair a bha Seòras anns an ospadal, bha e air peacachadh na aghaidh. Cha robh a chogais riamh air leigeil leis. A-nis bha e air tighinn air ais a dh’iarraidh mathanas air a sheann charaid. Bha Seòras na sheasamh agus a dhruim ris an teine, a làmhan paisgte air a chùlaibh. Bha Anna na suidhe anns an t-sèithear ri thaobh, agus i a’ fuaigheal. Dh’fhairich Mìcheal an dlùths a bha eadar an dithis. Mar gum biodh fios aca air smaointean a chèile. Faireachdainn bhlàth, chofhurtail. Bha e math a bhith ann. Ach bha rudeigin ann mu dheidhinn Sheòrais… An robh e cho càirdeil ris ’s a b’ àbhaist Dhà a bhith? Chuir e a’ cheist às a cheann.

Dh’èirich Anna… “Bheil cuimhn’ agad nuair a bhiodh sinn a’ sreap?” arsa Seòras. “Am bi thu ris fhathast?” “’S mi a bhitheas. Uill, bithidh nuair a gheibh mi an cothrom, ’s chan eil sin Trìc.” “Dè mu dheidhinn a-màireach?” “A-màireach!” “Nach bi thu seo?” “Bithidh, ach … chan eil an stuth agam leam.” “Na biodh dragh ort mu sin. Size ten nach e?” Chaidh Seòras a-mach às an rùm agus thàinig e air ais le brògan brèagha ùra. FeaDhàinn aotrom airson sreap-chreagan. “Seo. Feuch iad sin ort.” Ghabh Mìcheal na brògan agus dh’fheuch e iad. Bha iad dìreach ceart Dhà. ’S e brògan math sreap a bh’ annta. Chaidh Seòras a-mach a-rithist agus thàinig e air ais le anarag, stocainnean tiugha agus briogais. Bha iad uile ùr. “’S toigh leam fear spèar dhen a h-uile càil a bhith agam,” thuirt Seòras le gàire.

“Tha thu cho còir ’s a bha thu riamh,” arsa Mìcheal. “Cha robh dùil sam bith agam ri seo.” Thàinig Anna a-staigh le teatha. Bha iad a’ crac airson greis mu na seann làithean, mar a bhiodh iad a’ falbh còmhla airson oidhcheannan a’ sreap anns a’ Chuiltheann agus an Earra-Ghàidheal. Bha an Trìùir aca math air sreap. An toiseach bhiodh iad dìreach a’ gabhail a’ cheum a b’ fhasa chun a’ mhullaich, ach dh’fhàs iad sgìth dhe sin agus thòisich iad a’ sreap-chreagan – rud a bha fada na bu chunnartaiche. Mar bu Trìce, ’s e Seòras a dheigheadh air thoiseach leis an ròpa agus na geinnean, na pitons, agus leanadh Mìcheal agus Anna suas e. “Càite ma-thà a-màireach?” arsa Mìcheal agus e a’ dèanamh deiseil airson falbh. “Bodach an Stòrr,” arsa Seòras. Rinn Anna gàire. “Bodach an Stòrr! A’ spòrs a tha thu! Cò riamh a shreap Bodach an Stòrr?” “Sin dìreach carson a dh’fheumas sinn a shreap. Cha do shreap duine eile e cho fad ’s is fhios dhomh.”

Cha b’ urrainn do Mhìcheal diùltadh. Bha inntinn Sheòrais air a dèanamh suas. Dh’aontaich iad gun coinnicheadh iad tràth anns a’ mhadainn aig an Stòrr. Mar a bha Mìcheal a’ dol chun a’ chàir chuimhnich e air Anna agus chuimhnich e cuideachd nach d’ fhuair e cothrom bruidhinn ri Seòras mun nì a bha dèanamh dragh Dhà. ’S dòcha nach robh còir aige guth a ràdh as dèidh a h-uile càil. Nach robh an dithis aca cho càirdeil ris ’s a bha iad riamh? O uill, chitheadh e a-màireach.

Anns a’ mhadainn, b’ e Mìcheal a bh’ aig an Stòrr an toiseach. Bha e na shuidhe air bruaich ag ithe ceapaire agus e a’ smaoineachadh air Anna. Cha robh e air norrag cadail fhaighinn a’ smaoineachadh oirre. Bha e a’ dèanamh dragh Dhà gun robh e cho lag. Cha robh e idir a’ faireachdainn coltach ri sreap ach bha fhios aige gu feumadh e. Thàinig Seòras. Bha e leis fhèin anns a’ chàr. Chuir seo iongnadh air. Ach ann an seagh bha e a cheart cho toilichte. Cha bhiodh a cruth àlainn ga bhuaireadh agus gheibheadh e cothrom bruidhinn ri Seòras. Thuirt esan, “Cha robh Anna a’ faireachdainn ro mhath. Cha b’ urrainn dhi tighinn. Chan e càil uabhasach a th’ ann, dìreach fuachd.”